កាវលិកាហារ និងមនោសញ្ចេតនាហារ

(អាហារដែលបរិភោគចូលតាមមាត់ និង អាហារដែលសោយតាមអារម្មណ៍)

- បទកាកគតិ -

*	សព្វសត្វមនុស្សា	ត្រូវការអាហារ	ដាក់ក្នុងជ្រោះជ្រៅ^(១)
	ដើម្បីរួមរស់	សាងយសតទៅ	សព្វឋានលំនៅ
		តពូជរកស៊ី ។

*	បុរាណបានចែង	អាហារនោះឯង	ចែកចេញជាពីរ
	គតិសម្ដែង	គេឯងសម្ភី	ពន្យល់គ្នាគ្នី
		សាងសុខភិរម្យ ។

*	កាវលិកាហារ	បាយទឹកភោក្តា	ផ្លែឈើនែកនំ
	ចំណុកចំណី	អ្នកឆីតូចធំ	រួមរស់ជួបជុំ
		ត្រូវការទាំងអស់ ។

*	អាហារនោះឯង	បុរាណបានបែង	ជាពីរដោយស្មោះ
	មានអនាម័យ	អាស្រ័យសុទ្ធសោះ	ល្អសព្វឥតខ្ចោះ
		ចម្រើនសុខភាព ។

*	អាហារស្មោកគ្រោក	ធ្វើឱ្យមនុស្សលោក	អាប់ឱនទន់ទាប
	បាត់បង់កម្លាំង	រោគខ្លាំងចូលជ្រាប	ឆីច្រើនដួលរាប
		ស្លាប់ក្លាយផេះផង់ ។

*	មនោសញ្ចេតនា	ក៏ជាអាហារ	មនុស្សម្នាគ្រប់អង្គ
	ត្រចៀកស្ដាប់សោយ	ភ្នែកដោយតាមចង់	ច្រមុះស្រូបស្រង់
		សោយតាមអារម្មណ៍ ។

*	ភ្នែកឃើញបវរ	ច្រមុះស្រង់ល្អ	ត្រចៀកស្តាប់សម
	ចិត្តចេះរីករាយ	សប្បាយហួនហំ	កើតកើនឧត្តម
		ប្រាជ្ញាវាងវៃ ។

*	ហិតក្លិនអាក្រក់	សម្លឹងសម្លក់	ស្តាប់មិនប្រពៃ
	តូចចិត្តទោមនស្ស	សម្រស់រីងរៃ	អារម្មណ៍អស់វៃ
		ប្រាជ្ញាអាប់សូន្យ ។

*	គតិប្រៀបធៀប	បុរាណរាប់រៀប	ជូនដល់បងប្អូន
	ជម្រាបពូអ៊ំ	តូចធំចៅកូន	តពង្សតាដូន
		យល់ពីអាហារ ។

*	រស់រានកបកើត	ជួយផ្តល់កំណើត	កាវលិកាហារ
	ទោះក្តៅត្រជាក់	លោក-អ្នកភោក្តា	សុទ្ធល្អផងណា
		មានអនាម័យ ។

*	រាប់ត្រឹមប៉ុណ្ណឹង	ជម្រាបឱ្យដឹង	មិនគ្រប់វិស័យ
	មនោសញ្ចេតនា	អាហារថ្លាថ្លៃ	សុទ្ធសឹងតម្លៃ
		សោយផុតទុក្ខា ។

*	បើបាត់បង់មួយ	ធ្វើឱ្យអ្នកព្រួយ	ខ្វះខាតបញ្ញា
	ខ្សត់ខ្សោយភ្លេចភ្លាំង	ស្លាប់ទាំងអាត្មា	ត្រូវគិតពិចារណ៍
		សោយល្អទាំងពីរ ។

*	ទាត់កកាយចេញ	ក្តីមិនចំណេញ	បោះបង់ចាកទី
	ជ្រើសយកអាហារ	ភោក្តាទាំងពីរ	សោយសុខមូលមីរ
		ចម្រើនបញ្ញា ។

*	ភ្លូកភ្លឹកភ្លេចគិត	ស្លាប់ស្លុងគំនិត	សុញ្ញពិចារណា
	យកក្តីអាក្រក់	ល្អៀងល្អក់អសារ	មិនយល់អាហារ
		ធ្វើឱ្យហិនហោច ។

*	គួរសាងផលល្អ	យកក្តីបវរ	ដែលជាប្រយោជន៍
	កើតជាមនុស្ស	ជម្រុះអសោច	ក្តីក្រហិនហោច
		កុំមានឡើយណា ។

*	ទោះទាំងសម្តី	កាយចិត្តគប្បី	គួរគិតពិចារណ៍
	យកក្តីប្រៀបធៀប	របៀបអាហារ	ឱ្យគេភោក្តា
		រស់រានបានផង ។

*	ចាស់ទុំផ្តែផ្តាំ	លោក-អ្នកចំណាំ	រក្សាចាំចង
	ទុកក្នុងគំនិត	ញាតិមិត្តប្អូនបង	ធ្វើល្អតាមផង
		រុងរឿងក្សេមក្សាន្ត ។

*	គ្រប់ទីទិសា	កន្លែងធ្វើការ	រុងរឿងថ្កើងថ្កាន
	យល់ន័យអាហារ	ភ្លឺថ្លាថ្កើងថ្កាន	គ្រួសារនឹងបាន
		មង្គលឧត្តម ។

^(១) ជ្រោះជ្រៅ = ក្រពះ (ដាក់ប៉ុន្មានមិនចេះស្កប់ស្កល់)